Park Kultury położony jest na górnym tarasie Skarpy Warszawskiej, w południowej części Warszawy. Teren Parku jest płaski, łagodnie pofałdowany; przecięty w środkowej swojej części wąwozem erozyjnym; biegnącym ze wschodu na zachód o długości 750 m i głębokości od 4 do 10 m.

Pośród licznych drzew porastających Park, zachowało się dużo starodrzewu; z takimi okazami jak: dąb szypułkowy – obecnie pomnik przyrody; grupa topól czarnych rosnących na skarpie,  sosny stojące przy pętli autobusowej; czy też  grupy dębów  w wielu fragmentach Parku. Równie ciekawie prezentują się; rosnące w ogrodzie regularnym: świerki srebrne i jarzębina płacząca oraz okalające je szpalery żywotników olbrzymich. Spacerując po południowej części Parku, tuż nad brzegiem Skarpy, warto zwrócić uwagę na zachowane w doskonałym stanie pozostałości okopów i rowów łącznikowych; będących pamiątkami czasów ostatniej wojny.

Park jest ostoją licznie występujących gatunków zwierząt, głównie ptaków, takich jak: sikory, pełzacze, kowaliki, dzięcioły, sójki, sowy puszczyki. Często zatrzymują się ptaki przelotne: rudziki, czyże i zięby.
Wyposażenie Parku Kultury to poza bogatymi terenami spacerowymi: basen kąpielowy o wym. 25 x 12,5m wraz z zespołem domków turystycznych, wypożyczalnie sprzętu sportowego, liczne terenowe boiska do siatkówki, koszykówki z nawierzchnią tradycyjną ziemną lub zmodernizowane z nawierzchnią uplastycznioną(tartan), boiska do piłki plażowej, badmintona, piłki nożnej, place zabaw dla dzieci, ciągi spacerowe, punkty gastronomiczne, obiekty administracyjno-gospodarcze oraz pawilon rekreacyjno-sportowy wraz z kortami tenisowymi.

Pawilon usytuowany jest na polanie w głębi Parku, nieopodal starego dębu; będącego  pomnikiem przyrody, został  doskonale wkomponowany w otaczającą go zieleń,  sprawiając wrażenie jedności z otaczającą go przyrodą. Trzy kondygnacje pawilonu zapewniają  wszechstronne możliwości wypoczynku zarówno biernego jak i czynnego. Służy temu odpowiednie wyposażenie: siłownie i kręgielnia na I kondygnacji, sala bilardowa, sauna na parterze oraz sala restauracyjna i letni taras na piętrze. Wokół budynku usytuowano 4 korty tenisowe; dwa o nawierzchni tradycyjnej – ceglanej i dwa zadaszone o nawierzchni ze sztucznej trawy. Pawilon przystosowany jest do obsługi osób niepełnosprawnych.

Przez teren Parku Kultury przebiegają fragmenty szlaków turystycznych PTTK – zielonego i czerwonego. Przekraczają one granicę Parku na skrzyżowaniu ul. Maślaków i Nowoursynowskiej. Na początku trasa obydwu szlaków jest wspólna, przebiega fragmentem drogi stanowiącej zachodnią granicę Parku. Po lewej stronie drogi duża polana z pawilonem rekreacyjno-sportowym i kortami. Przed pawilonem, od strony ul. Maślaków rośnie potężny, ponad 260-letni dąb szypułkowy “HETMAN”, będący pomnikiem przyrody.

Niebawem szlaki rozwidlają się. Kontynuując spacer szlakiem zielonym wchodzimy ścieżką do lasu i po chwili dochodzimy do głębokiego jaru. Po lewej stronie grobli była niegdyś strzelnica, po jej prawej stronie znajduje się ostoja przyrody. Szlak wiedzie dalej koroną jaru, następnie obok naturalnych boisk i urządzeń rekreacyjnych do asfaltowej drogi. To ulica Trufli, która skręcając w lewo możemy dojść do bocznego wejścia do Ogrodu Botanicznego PAN. Szlak natomiast dochodzi do pętli autobusowej i ulicami Prawdziwka i Sadową wkracza na tereny Klarysewa.

Po rozwidleniu szlak czerwony skręca w lewo i wiedzie drogą obok wejścia głównego do pawilonu rekreacyjno-sportowego. Korty tenisowe, siłownia, kręgielnia, bilard, sauna oraz sala restauracyjna, barek i letni taras zapewniają wszechstronne możliwości wypoczynku. Wychodzimy z pawilonu i zbliżając się do części centralnej Parku po lewej stronie mijamy plac gier z boiskami do siatkówki plażowej, siatkówki, boiskami do mini golfa, następnie Ogród zabaw dla dzieci, Bar “Pod Jaskółką” i nasadzenia ogrodu regularnego z fontanną.

Jesteśmy w części centralnej Parku. Po prawej stronie widoczna kopuła letniego amfiteatru, następnie w lewo od niego ośrodek wypoczynkowy z domkami całorocznymi i basen kąpielowy. Obok klombu centralnego drewniany budynek klubowy dawnego “Polskiego Country Clubu”, za nim Restauracja i Bar “Pod Sosnami” i 50 metrów dalej drewniana altanka – dawna budka kasjera (pozostałość po przedwojennym polu golfowym). Schodzimy w dół na pętlę autobusową. Zbaczając kilkaset metrów ze szlaku (w prawo od pętli natrafimy tuż nad brzegiem skarpy na zachowane w doskonałym stanie pozostałości okopów i rowów łącznikowych z czasów ostatniej wojny.

Wracając na szlak dochodzimy nim do Powsina, który od XIII w. znany jest jako osada – własność Boguszy Miecławica. Od 1368 r. miasto prywatne oparte na prawach chełmińskich. Pierwsza parafia i drewniany kościół powstają w XV w. W 1725 roku powstaje kościół p.w. św. Elżbiety, którego proboszczem pod koniec XVIII wieku jest poeta, prozaik i kaznodzieja J.P.Woronicz. Z jego inicjatywy w roku 1810 powstają parafialne: szkoła i ośrodek pomocy. Obecnie kościół św. Elżbiety to sanktuarium Matki Boskiej Tęskniącej, z XVII-wiecznym “cudownym” obrazem, koronowanym w 1998 roku diademami papieskimi.